Waiting for the Miracle

farkında olmasak da hayatımızı bir mucize beklerken geçiriyoruz. ahh seni buldum desek de uzun sürmüyor. insanoğlunun gözü aç işte, doyumsuz. hevesi kaçtı mı unutuyor önceleri istediği şeyin o olduğunu. "erkek milleti işte..." gibi klişeleşmiş bir şey bu da " elde edene kadar işte..."

önce bi araba görürsün çok beğenirsin çok çalışırsın arabayı alırsın ilgi çekersin çok geçmeden hevesin kaçar.
bi araba görürsün çok beğenirsin gece rüyanda görürsün kredi çekersin arabayı alırsın ilgi çekersin çok geçmeden hevesin kaçar.

öyle bir dünyada yaşıyoruz ki, her şeye aşinayız. tüm acılara, tüm sevinçlere, herhangi bir eşyaya, insana.. tüm duygulara tüm nesnelere aşinayız. hepsini televizyonlarımızdan izliyoruz, bilgisayarlarımızdan izliyoruz, okuyoruz, öğreniyoruz. her şeye aşina olup, her şeyi sıradanlaştırıyoruz. sürekli bir arayış içerisindeyiz doğal olarak. aşina olduğumuz her şeyin dışında kalan en ufak bir şeyin büyük arayışı..

dinsel kayıtlar ve şiir sanatının günümüze ulaşan anıtlarından da açıkça görülüyor ki, çoğu zaman ve çoğu yerde insanoğlu içgörüye nesnel varlıklardan daha fazla önem atfetmiştir, gözleri kapalıyken gördüklerinin ruhsal açıdan gözleri açıkken gördüklerinden daha çok önemli olduğunu hissetmiştir. neden? çünkü aşinalık küçük görmeyi doğurur ve hayatta kalma görevinin aciliyeti kronik can sıkıntısından anlık acıya kadar uzanan bir yelpazedir. dış dünya, hayatımızın her sabah uyandığımız, istesek de istemesek de hayatımız kurmaya çalıştığımız yerdir. iç dünyada ne çalışma ne de tek düzelik vardır. oraya sadece rüyalarda ve derin düşüncelerde gideriz ve orası öyle tuhaftır ki birbirini takip eden iki olayda asla aynı dünyayı bulamayız der Aldous Huxley mükemmel kitabı Algı Kapıları'nda.

sıradanlaşmaktan kurtulmak için tek yol ölümmüş gibi gözüktü şu yazdıklarımı okuyunca ama o kadar karamsar olmayacağım. aşina olduğumuzun dışında bir aşk ve bir film ve müzikleri: evet evet, Natural Born Killers bahsettiğim film. Bence yeterince kıymeti bilinmeyen filmlerden.

Mickey ve Mallory Knox'un algılarındaki 'normal insanlardan farklılık' çok güzel gösterilmiş filmde, somut olarak. görüntünün kırmızılaşması ya da siyah beyaz oluşu ya da başka bol cinayetli bir filmde normalde bulunmayacak soyut görüntüler... ve tabii ki Leonard Cohen'in muhteşem sesi.

sizce de şarkı bu film için yapılmış gibi değil mi?